Limburgs Museum

Op 3 maart is het 75 jaar geleden dat Limburg als een van de eerste provincies van ons land is bevrijd. Met ' Tekens van verzet' toont het Limburgs Museum werken van kunstenaars die zich bezighielden met het thema, verzet en vrijheid. Wie tijdens de bezetting wilde blijven werken als kunstenaar moest lid van de Kulturkammer worden. Velen deden dat niet. Aad de Haas bijvoorbeeld, hij werd zelfs entartet verklaard en gevangen gezet want hij wilde niets van de Nazi’s weten. Exponent van anti-oorlogskunst is Armando, dan ook goed vertegenwoordigd in deze expositie. De indrukken uit de oorlog, vooral kamp Amersfoort waar hij in de buurt opgroeide tekenden hem voor zijn hele leven. Mooi is de tekening van Limburgse glaskunstenaar Joep Nicholas: Vrijheid. Hoewel we moeten blijven gedenken leren we helaas niet van de geschiedenis. Dat toont Julia Winter met haar werk Sweet dreams uit 2009 waarin ze een vluchtelingenkind van nu projecteert over een kind van toen. “Het begint met woorden” zei de Duitse bondspresident Walter Steinmeier. Des te gevaarlijker is zo iemand als Baudet. Hij verpakt zijn woorden in quasi intellectueel gewauwel en als hij dan geparafraseerd wordt roept hij dat hij het niet zo gezegd en bedoeld heeft. Maar dat heeft hij natuurlijk wél. Hij verschuilt zich achter valse woorden en dat maakt deze man zo gevaarlijk. Laten we dus blijven gedenken én waakzaam blijven voor wolven in schaapskleren. Deze expositie is alleszins de moeite waard.

De van origine Venlose schilder Evert Thielen viert in het Limburgs Museum in Venlo zijn 50 jarig jubileum. Thielen woont overigens al sedert zijn kleuterjaren niet meer in Venlo, maar dat terzijde. Het Limburgs Museum scoort er wel mee, want ik verbaasde me over de enorme belangstelling voor deze schilder die heel figuratief realistisch schildert, à la Helmantel. Ook in de traditie van de Gouden Eeuwse fijnschilders als Frans Mieris. Technisch is het ontzettend knap wat Evert Thielen doet, toch kan het me op de een of andere manier niet lang boeien. Zijn landschappen vind ik wel aangenaam om naar te kijken, vooral dat park met die zonnevlekken op de grasmat is echt mooi. Maar over het algemeen mis ik een bepaalde spanning in zijn werk. Hoewel hij me soms ook aan Carel Willink doet denken, zoals het schilderij met de geopende boeken. Daar zie ik dan wel even een spanning in zijn werk die ik verder bij Thielen mis. Dat laat onverlet dat de man een vakman is. Misschien is hij te perfect? Ik hou wel van een rafelrandje en dat zie ik bij Thielen niet.