Tentoonstelling 'Dancing Stones (GERARD KUIJPERS)' in Muze’um L - Licht, Landschap & Lijn
Misschien, of wellicht, is er in deze tijd van ‘Digitaal’ en ‘Artificieel’ een onderhuids verlangen om terug meer betrokken te zijn bij de dingen. Bij het tastbare, de materie. Staal, steen, glas en hout aan te raken, te beroeren, te wegen of te wiegen.
Het verlangen om in voeling te komen met de textuur van een oeroud rotsblok, of met een ruw stuk staal waarvoor ertsen uit de Aarde werden gedolven en waarin de verhitting nog na- zindert.
Zodat we ook ons eigen lijf en leden kunnen ontdekken. Weer beseffen dat we zelf ook een brok materie zijn. Hard of zacht of warm.
Golvend op een stroom van beweging. Mee trillend met de lucht boven een hete vlakte. Solide en vloeibaar maar bovenal volop aanwezig.
Als er dan een rotsblok opdoemt, steunend op een stalen pin, tot een tijdloze rust gekomen, dan is het de verwondering die ons raakt.
Dan is het wellicht de magie van het moeiteloos bewegen die emoties in ons oproept.
Al kan ons verstand er niet bij hoe het mogelijk is dat een kolos van 300 kg beweegt als een pluim en deint in de wind. Want het is juist ons buikgevoel dat ons noopt om het gesprek aan te gaan. Om een vinger licht op de steen te leggen, waarop deze dan fluisterend antwoordt. Al gauw ontstaat er een golven en draaien. En een juichen met al onze zintuigen !
Dan voelen we onmiskenbaar dat het leven in ons én het leven in de steen van één en dezelfde orde zijn.
Het besef dat we samen de zwaartekracht zo moeiteloos konden verslaan maakt ons meer mens en de steen meer steen.
Als het voorgaande u onwezenlijk voorkomt en niet concreet genoeg, wil ik graag wat specifieker zijn.
Reeds vele jaren onderzoek ik de bijzondere eigenschappen van staal, steen en glas, en hoe deze eigenschappen elkaar versterken.
Ook zoek ik de spanning op tussen gevulde en lege ruimte. Maar bovenal: hoe de zwaartekracht inwerkt op objecten en constructies, en hoe deze laatsten zich hier tegen verzetten.
Zo kwam ik uiteindelijk tot het concept van de Dancing Stones. Hiervoor zoek ik in een zwaar blok marmer het precieze zwaartepunt, boor een gat in de steen en plaats hem vervolgens op een fijne stalen punt. Het blok hangt in rust horizontaal maar komt na een aanraking of bij een zachte wind in beweging en zal dan enige tijd deinen of draaien. Omdat ik de wrijving zo veel mogelijk heb weg gewerkt wordt de steen slechts een weinig af afgeremd of belemmerd.
In dit werk is de spanning voelbaar tussen het zware gewicht van de steen en de lichtheid waarmee hij beweegt.
De stalen staaf is op of in de Aarde verankerd en ondersteunt louter de steen. Bescheiden maar moeiteloos.
Dit werk is een ode aan de menselijke aanraking en tegelijk een ode aan al de elementen uit de natuur die de steen elke dag een nieuwe aanblik geven.
Gerard Kuijpers
